در شرح حال محدث گران‌مایه، حاج شیخ عباس قمی آ‌ورده‌اند:

وی در تمام دوره سال، ‌در چهار فصل، حداقل یک ساعت قبل از طلوع فجر بیدار، و مشغول نماز و تهجد بود. به عبادت آخر شب و قبل از سپیده‌دم اهمیت زیاد می‌داد و معتقد بود که بهترین اعمال مستحبی، عبادت و تهجد است. فرزند بزرگش می‌گوید: «تا آنجا که من به خاطر دارم، بیداری آخر شب از او فوت نشد؛ حتی در سفرها این شیوه عملی می‌شد.»1 محدث قمی درباره استادش حاج میرزا حسین نوری نوشته است: «او در زهد و عبادت، سخت کوشا بود. نماز شب او فوت نشد و راز و نیازش با خداوند متعال در تمام شب‌ها برقرار بود».2

نظرات کاربران ()

 یکی از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی می‌گوید:

مرحوم ملکی رحمه الله ‌ شب‌ها که برای تهجد و نماز شب به پا می‌خاست، ابتدا در بسترش مدتی صدا به گریه بلند می‌کرد. سپس بیرون می‌آمد و نگاه به ‌آسمان می‌کرد و آیه «إِنّ فی خَلْقِ السّماواتِ وَ اْلأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللّیْلِ وَ النّهارِ َلآیاتٍ ِلأُولِی اْلأَلْبابِ» (آل‌عمران: 190) را می‌خواند و سر به دیوار می‌گذاشت و مدتی گریه می‌کرد؛ پس از تطهیر نیز کنار حوض مدتی پیش از وضو می‌نشست و می‌گریست و خلاصه از هنگام بیدار شدن تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می‌نشست و برمی‌خاست و گریه سر می‌داد و چون به مصلایش می‌رسید دیگر حالش قابل‌‌وصف نبود.1

نظرات کاربران ()